Het gaat nu echt gebeuren…

Maandag 03-02-‘14
2.45uur ging de wekker. Dit was het moment dat ik me realiseerde dat ik straks echt vijf/zes maand weg ga. Ik begon ontzettend zenuwachtig te worden, trilde helemaal en kreeg het ontzettend koud. Nadat ik de laatste spullen in de koffer had gepakt was het dan echt zo ver… 3.25uur zaten we in de auto op weg naar het vliegveld. De weg naar het vliegveld vond ik erg raar, omdat dit de laatste keer in maanden zou zijn dat we zo met z’n vijven in de auto zouden zitten, lekker hard meezingen met de muziek.
Bij het vliegveld aangekomen pakten Laura en Angela mijn koffers uit de auto en liepen we naar binnen. Myrthe en Richard waren er al. Richard was er samen met zijn ouders. Myrthe was met haar ouders, zusje en Sander naar het vliegveld gekomen. Ik vond het op dit moment echt heel erg fijn dat papa, mama, Laura en Angela toch hadden besloten allemaal mee te gaan.
40 minuten voor vertrek moesten we onze koffers inchecken. Angeel liep met mij mee. Ik was nog wel benieuwd hoeveel mijn koffers uiteindelijk zouden wegen. De grote koffer woog 22 kilo. Het vrouwtje zei: so the other can only be 13…Gelukkig woog die maar 10 kilo, dus daar hoefde ik me niet meer druk om te maken. Myrthe en ik waren vrij snel klaar. Richard stond nog bij de balie en ineens zegt die man: you can not fly today! De paniek was dus al compleet voordat we überhaupt één stap in Spanje hadden gezet. Wat was nou het geval, Richard had op zijn ticket ‘Richard’ als naam opgegeven, terwijl op zijn id-kaart ‘Gradus Jan’ staat. Hier maakten ze natuurlijk een heel groot probleem van.
Ken je die mop van Richard die naar Spanje ging… hij ging niet!
Na een goed gesprek met het ‘ooh zo vriendelijke’ personeel achter de balie en het trekken van de knip (€327,-) kon Gradus Jan toch nog mee. Gelukkig maar. De reis kon nu echt beginnen. Ik stopte mijn portemonnee terug in mijn tas en vond daarin een beertje met een kaartje. Mijn lieve zusjes hadden dit gedaan, zodat ik op deze manier aan ze kon denken en voor als ik eventueel een knuffel nodig heb. Ook kreeg een hele lieve kaart van ze. Op het moment dat ik het las en ze allebei een dikke knuffel gaf, kwamen de tranen. Angela zei: ‘Ik wil niet dat je gaat’. Poeffff… wat lastig om zo te horen. Ik had heel veel zin in deze geweldige reis die ik ga maken, maar dit maakt het wel heel erg lastig!
Na veel knuffels en kusjes voor Lau, Angeel, pap en mam moesten we er toch echt aan geloven. We moesten door de gates. Hefig zwaaiend moest ik mijn laptop uit de tas halen, mijn sjaal af doen en zelfs mijn schoenen uit doen. Daar stond ik dan op mijn sokken te wachten voordat ik door de poortjes kon. Bij mij ging alles goed, maar Myrthe had nog een flesje water in de tas zitten en Gradus Jan was zijn dartpijlen vergeten uit zijn tas te halen. Wonder boven wonder mocht hij ze nog meenemen ook. Na de gates liepen we naar boven, vanwaar we nog een laatste keer konden zwaaien en handkussen konden geven.
Eenmaal in het vliegtuig was Gradus Jan blij dat het vliegtuig de lucht in ging en dat hij dus echt mee mocht. Tijdens de vlucht zagen we een stad van lichtjes, bergen met ijs en de zonsopkomst. Toen we uit het vliegtuig kwamen was het eerste wat opviel: bergen en de zon!!!
Op het vliegveld moesten we ongeveer twee uur wachten tot de bus naar Murcia zou gaan. Na het ophalen van de koffers zijn we maar even wat gaan drinken. Om 11.15uur ging de bus. In de bus was het uitzicht heel erg mooi. Overal waar we keken waren bergen en bomen vol met sinaasappels en citroenen. Het ultieme vakantiegevoel (en dat voor 5/6 maand). Aangekomen op het busstation in Murcia moesten we in ons beste Spaans proberen te vragen welke bus we moesten nemen naar het hotel. Gelukkig sprak de vrouw achter de infobalie redelijk Engels en wist ze ons de plek op de kaart aan te wijzen. We begrepen uit het verhaal dat we in bus 26 of 28 moesten stappen. We zijn maar op een bankje gaan zitten bij vertrekplaats 26. Natuurlijk werden we (met 5 koffers en een niet Spaans uiterlijk) door iedereen aangegaapt. Dit vond ik natuurlijk verschrikkelijk, want ik argwaan alles en iedereen. Er liep onder andere een soort van non met een rozenkrans voor ons te ijsberen. We denken dat we op onze eerste dag al heilig zijn verklaard, hihi.
Toen de bussen aanwaren gekomen kwamen we er achter dat we bus 26 moesten hebben die vertrok van vertrekpunt 28. We stapten in zonder eigenlijk precies te weten waar we er uit moesten. Ik zetten mijn koffers tussen twee echt typische Spaanse oude dames (met hele verrimpelde handen). Bij de eerste bocht vloog mijn koffer al het gangpad door. De stad zag er prachtig uit. Over waren palmbomen!!! En op de gekste plekken stonden bomen met sinaasappels gewoon midden in de stad, echt bizar. Na een aantal haltes leek het mij een goed idee dat Richard de kaart toch maar even aan een lokale bewoonster zou laten zien. Dit gebeurde net op tijd, want we moesten per direct te bus uit. We stonden praktisch al voor het hotel.
In het hotel zat een vrouw achter de balie die prima Engels kon (gelukkig maar) en ons heeft geholpen. Kamer uno, uno, uno (111) was voor ons. Een prima kamer met vier bedden. Een tweepersoonsbed voor Richard, twee éénpersoonsbedden bij elkaar voor Myrthe en mij en nog een eenpersoonsbed dat Myrthe en ik hebben ingenomen als rommelbed.
Na het dumpen van de koffers gingen in de supermarkt wat eten en drinken halen. Als echte Hollanders hebben we voor op ons brood een pak Gouda kaas gekocht, want zelfs met mijn woordenboek (die trouwens heeeel erg handig is!) is het niet te begrijpen wat het allemaal betekent.
Na het eten ging we extra vroeg naar de uni voor onze eerste Spaanse cursus. We dachten we gaan wat eerder, zodat we alles even goed kunnen bekijken en eventueel onze Nederlandse contactpersoon te kunnen spreken. Dit hebben we een beetje verkeerd ingeschat, want we hebben uiteindelijk 45 minuten alle gebouwen ( en dat zijn er heel wat) afgezocht naar die verrekte cursus. Er was ook niemand op de hele uni die ons kon helpen. We spraken na 45 minuten af nog één laatste gebouw binnen te lopen en gelukkig konden ze ons daar helpen. Daar ging ons plan om vroeg te komen om alles te bekijken. Nouja… we hebben wel alles gezien eigenlijk.
Waar bleek die cursus nou te zitten: helemaal achteraan de campus in een of ander noodgebouw. ¡Dios mío! (grote grutten) waar zijn we aan begonnen…We hebben het nog even nagevraagd, maar we zaten toch echt in de klas die helemaal niets wist. Dit was het laagste niveau. Na 3uur cursus waren we helemaal kapot. De cursus doet zijn naam eer aan: Intensive Spanish Course. Intensief was het zeker.
Na de cursus gingen we met de bus terug naar het hotel en zijn we daar in de buurt opzoek gegaan naar een restaurant. Denk maar niet dat we iets konden vinden dat ook maar in de buurt kwam van een restaurant. Na lang gezoek kwamen we bij een kebabzaak. Hier hebben we maar gegeten. Na het eten lekker vroeg naar bed gegaan (22.00uur). Dit was wel echt nodig. Binnen tien minuten lag ik te slapen. Heb niet eens welterusten tegen Richard en Myrthe gezegd, zo moe was ik…